Miklos Nemeth

Met Come Together actualiseert Miklós Németh het klassieke naakt binnen een vlakke interieurscène. Op de achtergrond vormen twee wanden—links geel, rechts blauw—een hoek van de kamer; daartussen loopt een oranje, golvende vorm als rugleuning van een sofa. Op de voorgrond ligt een vrouw op een man. Beide lichamen worden door stevige contouren omsloten. De donkere partijen met ritmische strepen markeren het ligvlak.

De kleur- en vormoplossing sluit aan bij het fauvisme: verzadigde primaire en complementaire kleurvlakken, minimale modellering, de contour als dragend geraamte. Duidelijke verwantschappen zijn te vinden met Henri Matisse—The Pink Nude (1935), Nude with Palms (1936), Red Interior: Still Life on a Blue Table (1947), Pink Nude, Red Interior (1947) en The Cat with Red Fish (1914). Zoals daar ordenen kleurplaten de ruimte; de figuren worden gezet eerder dan gemodelleerd.

Tegelijkertijd zet Németh de scène affichachtig neer: de duidelijke rugleuning, de uitgeschakelde diepte en de scherp gescheiden kleurvlakken herinneren aan Tom Wesselmanns vroege popfase—zoals Judy Trying on Clothes (1960)—waar naakt en interieur als vlakke, sjabloonachtige kleurblokken verschijnen. Anders dan bij Wesselmann blijft bij Németh de penseeltoets zichtbaar en de contour schilderkunstig zwaar—een popaccent op fauvistische basis.

In vergelijking met Matisse is Németh minder ornamentaal, in vergelijking met Wesselmann schilderachtiger en lichamelijker. Come Together bundelt fauvistische principes—kleur draagt vorm, ruimte blijft plat—met een popachtig aangescherpte contour. Het resultaat is een neo-fauvistische figuratie: lichtend, direct, posterachtig helder.

De titel vat samen: Come Together benoemt de ontmoeting van twee lichamen en tegelijk een compositorisch in zichzelf besloten oplossing waarin contour, kleurvelden en vormen zo ineengrijpen dat de centrale kamerhoek de blik niet de diepte in trekt maar door contour en kleur wordt opgevangen; er ontstaat geen verdwijnpunt, de eenheid blijft gesloten.