Dick Berckenkamp

Dick Berckenkamps Waiting uit zijn serie Beyond Words presenteert zich als een psychologisch landschap en vangt een moment van verstilling dat is overgebracht naar een levendige, gebarenrijke dimensie. De vertrouwde stilte van dit inhouden wordt gedestabiliseerd door de opkomende verwachting en een daarmee gepaard gaande innerlijke onrust, evenals door explosieve kleuren en ritmische lijnen, waardoor het werk tegelijkertijd geaard en vluchtig lijkt. Het schilderij roept zo een scenario op waarin emoties hun onvatbaarheid verliezen en overgaan in een toestand tussen gedachte en materie, stilstand en eruptie.

Hoewel de compositie op het doek statisch blijft, ontplooit zij een krachtige suggestie van dynamiek: het oog wordt over een dichte kern van vlezige rood- en roze-tinten geleid, terwijl scherpe zwarte lijnen de indruk van plotselinge beweging intensiveren. In dit paradoxale effect sluit Berckenkamp aan bij de traditie van de “vastgelegde tijd”, waarin de energie van een enkele oogwenk permanent wordt gemaakt.

Stilistisch kan een vergelijking worden getrokken met het late werk van Martha Jungwirth: ook hier ontstaat beweging uit schijnbaar intuïtieve, somatische aanzetten. Waar Jungwirth echter vaak vertrouwt op vloeiende, atmosferische glazuren om herinnering en lichamelijkheid op te roepen, bereikt Berckenkamp een vergelijkbare viscerale intensiteit door een meer grafische spanning tussen vorm en leegte met een abstractere biomorfe vormgeving. In beide gevallen wordt de schilderkunst het medium van een innerlijke beweging – een beweging die bestaat in de fragiele ruimte tussen de impuls van de kunstenaar en de waarneming van de toeschouwer.

De rauwe, neutrale achtergrond versterkt de indruk van een mentaal podium, alsof een privégedachte plotseling zichtbaar en haptisch tastbaar is geworden. Dit paradoxale effect combineert een structurele lijnvoering met een biomorfe, bijna organische kleureruptie. Het resultaat is een werk dat zich aan elke vaste classificatie onttrekt: tegelijkertijd gestructureerd en vloeiend, stil en luid, vertrouwd en vreemd. Waiting wordt zo een poëtische onderbreking die de toeschouwer uitnodigt om de vitaliteit in de stilte en de complexiteit van het ongezegde te ontdekken.