Veit Korn

In Echoes of Egypt versmelten archaïsche vormen met hedendaagse reflectie tot een krachtig symbool van menselijke vervreemding. Het hoofd, deels verzonken in steen en getekend door oxidatie, roept niet alleen herinneringen op aan Egyptische sarcofagen, maar ook aan de kwetsbare figuren van Alberto Giacometti – vooral diens omlijnde ruimtes van eenzaamheid en afwezigheid.

Het gezicht lijkt verloren, aangetast, opgeslokt door de tijd. De open mond suggereert een stille schreeuw, een klacht die nooit wordt gehoord. Het is het beeld van een wezen dat zweeft tussen verval en volharding – een sculpturale uitdrukking van een existentiële grenservaring.

Het werk van Korn spreekt de taal van het existentialisme: rauwe materialiteit, opsluiting, en de sporen van tijd roepen kernmotieven op zoals eenzaamheid, angst, vrijheid en de zoektocht naar betekenis. Net zo wezenlijk is het besef van vergankelijkheid – niet alleen in het fysieke verval van het oppervlak, maar in het gevoel dat alles wat menselijk is – herinnering, identiteit, betekenis – uiteindelijk verdwijnt. De mens, geworpen in de wereld, gevangen tussen bewustzijn en zinloosheid, vindt hier zijn tastbare equivalent. Wat overblijft is een blik uit de diepte: onverstoorbaar, niet leeg – een aanwezigheid die zich bewust is van zichzelf, en daaraan lijdt.

De sculptuur lijkt op een archeologische vondst uit een denkbeeldig verleden of een verre toekomst. Ze nodigt uit tot contemplatie – niet alleen over het oude Egypte, maar over menselijke herinnering, sterfelijkheid, verval en het verlangen naar betekenis in een onverschillige kosmos.