Chef de Mulu

Two Faces toont de jungle als een landschap in verandering, getekend door externe invloeden en existentiële bedreigingen. Tussen de vlammen, geabstraheerde vegetatie en archaïsche boomstammen verschijnen twee gezichten: het ene half zichtbaar, met een oog dat uit een stam lijkt te komen – de geest van het woud, die ons ziet maar die wij niet waarnemen. Het andere gezicht vervaagt al in het vuur – een symbool voor het verdwijnen en de verdrijving van inheemse volkeren door brandcultuur en ontbossing.

De weinige overgebleven boomstammen suggereren een woud dat al grotendeels gerooid is. Het schilderij verwijst naar de oorzaken: vernietiging van het regenwoud door brandontginning voor landbouw en door houtkap – aangewakkerd door westerse vraag en mondiale consumptie. Two Faces toont de tropische natuur dus niet als idyllisch exotisch, maar als een ruimte van geweld, transformatie en verlies.

Stilistisch verenigt het werk verschillende stromingen: de eruptieve kleuren en gebaren van het neo-expressionisme, de spontane, tachistische structuren die een rauwe energie oproepen, en de symbolistische dimensie waarin vormen en kleuren dragers worden van innerlijke ervaringen. Vooral het geel – in Aziatische culturen nauw verbonden met dood en vergankelijkheid – geeft het werk een onheilspellende lading. Tegelijkertijd zijn er elementen van het primitivisme: de archaïsch weergegeven gezichten en stammen doen denken aan totems of geestentekens, die verwijzen naar een mystieke, spirituele laag.

Two Faces balanceert zo tussen uiterlijke realiteit en innerlijke visie: het is zowel een commentaar op ecologische vernietiging en culturele verdrijving, als een symbolisch droomlandschap waarin de jungle zelf verschijnt als levendige geest – een ruimte tussen herinnering, mythe en dreigende uitwissing.