In Pink Flower verenigt Chef de Mulu expressieve westerse schildertradities met subtiele verwijzingen naar de Oost-Aziatische inktschilderkunst.
Het werk leeft van een veelheid aan schildergebaren: vlakken worden met de kwast getrokken, met een rand gekrast, in ritmische bewegingen getamponneerd of spontaan aangebracht. Vooral in de bruin-gele zone aan de rechterzijde komt deze materialiteit duidelijk naar voren – als contrasterende structuur tegenover het heldere magentavlak en de expressief aangezette bloemen.
Zo verenigt het werk decoratieve kleurintensiteit en gebaarvolle vrijheid. Terwijl de expressieve energie herinnert aan het Neo-Expressionisme en het Tachisme, roepen de gereduceerde zwarte lijnen de kalligrafische kwaliteit van de Japanse Sumi-e schilderkunst op.