Dick Berckenkamp

In Spritz II uit de Radio Spritz-serie radicaliseert Dick Berckenkamp de dialoog tussen impuls en structuur. Het werk vangt een frequentie die nog dichter en gelaagder oogt dan in voorgaande werken. Ook hier blijft de kunstenaar trouw aan zijn intentie: het doek werd platliggend en van alle kanten bewerkt, wat leidt tot een compositie die geen vast rustpunt kent, maar in een voortdurende, cirkelende beweging verkeert.

Een markante vergelijking kan hier worden getrokken met het werk van Albert Oehlen. Net als Oehlen gebruikt Berckenkamp de schilderkunst als een veld voor het “samplen” van visuele informatie. Het gaat niet langer om het ene, heilige gebaar, maar om de bewuste gelaagdheid van verschillende energietoestanden. In Spritz II ontmoeten de grove, grafische sporen van spraypaint de ritmische acrylverlopen. Deze bewuste heterogeniteit van middelen is een kernkenmerk van de post-abstractie en verleent het werk een visuele wrijving die het oog van de toeschouwer permanent uitdaagt.

Het beeld fungeert als een radio die hard staat, waarin verschillende signalen over elkaar heen buitelen. De kleuren – een vibrerend samenspel van geel- en oranjetinten, onderbroken door koele accenten – werken als energetische golven die de beeldruimte doorkruisen. Berckenkamp ziet bewust af van statische kleurvlakken en vertrouwt op het dynamische in elkaar grijpen van de media, waardoor een diepte ontstaat die niet perspectivisch, maar atmosferisch is.

De bewuste beslissing om grote delen van de lichte ondergrond open te laten, fungeert daarbij als een actief lichtelement en laat de kleuren als pure frequenties in de ruimte staan. Uiteindelijk wordt Spritz II zo een visuele partituur van het onvatbare. Omdat het beeld van alle kanten is geschilderd, is er geen “juiste” kant – het werk dwingt de toeschouwer om zelf in beweging te blijven en de balans tussen de wilde verfaanbreng en de ritmische ordening steeds weer opnieuw te ontdekken.