Miklos Nemeth

Met Woman with Four Men voert Miklós Németh het neo-expressionisme tot een hoogtepunt: ruw, provocerend, onopgesmukt. De scène is frontaal en ongekunsteld—een vrouwelijk naakt, omringd door vier mannelijke figuren, wier lichamen en gebaren in intense, soms fel contrasterende kleuren in elkaar overvloeien. De vlakke, pasteuze schildertrant versterkt de indruk van onmiddellijke, bijna agressieve expressiviteit.

Németh ziet af van idealisering en decoratieve terughoudendheid—hier voeren lichamelijke aanwezigheid en emotionele directheid de regie. Bewust ruwe lijnvoering, zichtbare penseelsporen en het afzien van anatomisch nauwkeurige details verschuiven de focus naar een affectgeladen presentie. Het schilderij zoekt geen verzoening; het dwingt een lichamelijke, directe blik af.

In fauvistische geest ordent kleur de scène en stuurt zij het affect: koele blauwen, turkooizen, rozetinten en geeltinten bij de mannelijke figuren leiden het oog naar de centrale vrouw. De uitgesproken vlakheid—heldere contouren in plaats van dieptemodellering—versterkt deze geleiding: kleur vormt de vorm en houdt de ruimte bewust plat. Zo ontstaat een vibrerende dramaturgie waarin nabijheid, verlangen en macht rechtstreeks op elkaar botsen.

De expressiviteit van het werk laat zich vergelijken met Mit einem Tiger schlafen (1975) van Maria Lassnig. Bij zowel Németh als Lassnig wordt het lichaam de plaats van innerlijke toestanden—bij Németh gespannen begeerte; bij Lassnig een ambivalente co-existentie van nabijheid en dreiging. Bij Lassnig blijft de toets gecontroleerd, de overgangen zacht, de waarden fijn gemoduleerd; Németh verkiest pasteuze zetten, abrupte randen en zichtbare correcties—het maakproces blijft voelbaar als gestuele energie in het beeld.

Lassnig richt zich op lichaamsbewustzijn—een introspectief zelfbeeld tussen tederheid en gevaar. Németh daarentegen—binnen de modus van een mannelijk gecodeerde fantasie—verlegt het accent offensief naar het publieke; meerfiguren, seksuele symboliek en performatieve penseelvoering condenseren tot een scène van verlangen en hiërarchie.

Tussen figuratief expressionisme, fauvistische kleurdramaturgie en ruwe figuratie affirmeert Woman with Four Men een lichamelijke presentie die minder weergave dan gebeurtenis is. Zo ontstaat een beeldtaal die bewust ongeslepen, fysiek en direct is—een werk dat niet sust maar de blik uitdaagt. Woman with Four Men staat voor artistieke vrijheid op de grens van erotiek, provocatie en compromisloze schilderkunst.