Chef de Mulu

Yellow Rose toont een jungle in beroering. Plantaardige vormen gloeien op de voorgrond – bamboe, bladeren, rozen – terwijl de achtergrond in brand lijkt te staan: donkerblauw en zwart, doorkruist met gloeiend rood. Het voelt alsof het woud in brand staat – niet letterlijk, maar emotioneel. Als een herinnering die brandt.

De gele streken zijn impulsief maar precies – direct in beweging, zonder versiering. Ze gloeien tegen het donkere vlak als iets levends dat aan het verdwijnen is. De roos is hier geen romantisch symbool, maar een fragiele verschijning – iets moois dat in de vlammen gevangen zit. De gele rozen verschijnen niet als natuurlijke vegetatie, maar als bewuste symbolische toevoegingen. Vreemd in de context van de jungle functioneren ze als ingeplante tekens die dood en de vernietiging van het regenwoud markeren. In hun felle kleur staan ze voor vergankelijkheid, voor opflakkering en uitdoving in het aangezicht van de vlammen. In verschillende Aziatische cultuurkringen wordt geel sterk geassocieerd met dood en vergankelijkheid – hier wordt die betekenis aangescherpt: geel wordt de kleur van vernietiging, een teken van kwetsbaarheid en het verdwijnen van het regenwoud. Dat de kunstenaar juist de roos kiest – een Europese, niet-tropische bloem – opent een koloniale lezing: zij wordt een ingeschreven vreemd symbool dat het geweld van externe invloeden, de vervorming en verwonding van de natuur door koloniale geschiedenis en mondiale interventie zichtbaar maakt. Zo worden de rozen tot paradoxale beelden – van schoonheid en dood, van vreemdheid en toe-eigening, van culturele symboliek en ecologische realiteit.

Het werk is diep expressionistisch, eruptief in kleur en gebaar, maar tegelijk doordrongen van symbolistische trekken. Hier wordt de kleur zelf tot symbool: geel staat niet voor vreugde of vriendschap, maar voor dood, verlies en de vernietiging van het woud. Dit is geen objectieve scène, maar een subjectieve visie – een droomachtig landschap van angst, herinnering en emotie. De jungle verandert in een innerlijke toestand, geladen met kwetsbaarheid en dreiging, waarin elke vorm minder beschrijving is dan metafoor.

In Yellow Rose vertaalt Chef de Mulu zijn ervaring van de jungle van Borneo en haar kwetsbaarheid in een beeldtaal die niet illustreert, maar oplaadt – en zo het psychische gewicht van vernietiging, geschiedenis en schoonheid in het moment van verdwijnen zichtbaar maakt.